Επισκεπτήριο
Φανταστείτε την εικόνα μιας μικρής παράστασης σε ένα μονόκλινο θάλαμο του Αγίου Σάββα. Η παράσταση στο είδος της κοντεύει τις πεντακόσιες από την ομάδα. Τα πρόσωπα των θεατών διαρκώς αλλάζουν. Είναι άνθρωποι ασθενείς και χρόνια παθόντες, στο περιθώριο της υγείας τους.
Είναι παραστάσεις μέσα σε δωμάτια Νοσοκομείων και η ομάδα των ηθοποιών παίζει σε ανθρώπους που την δεδομένη στιγμή της ζωής τους δεν μπορούν να έρθουν στο θέατρο. Απευθύνονται στον ασθενή και του λένε πως έχουν μια ιστορία για την Αγάπη, για την Υπομονή, για το Όνειρο ή για την Δύναμη της ανθρώπινης ψυχής. Εκείνος επιλέγει και οι ηθοποιοί ξεκινούν να δημιουργούν διαδραστικές στιγμές που ανατρέπουν την οπτική της καθημερινότητας του.
Η ιδέα της ομάδας των Ηθοποιών για την υλοποίηση του «Επισκεπτηρίου» αποτελεί τον σκελετό δράσεων που χαρακτηρίζονται ως κοινωνικό θέατρο. Το κοινωνικό θέατρο δεν αποτελεί ένα ακόμα συσσίτιο αλληλεγγύης. Δεν λυπάται και μολονότι οι παραστάσεις είναι δωρεάν, δεν αποτελεί μια απλή δωρεά στο κοινό της. Η δράση των ηθοποιών, μοιράζεται τις ανησυχίες της, εκτίθεται και συνδιαλέγεται ζωντανά με το κοινό της που βρίσκεται σε μια επείγουσα κατάσταση κι έχει άλλη αντίληψη για την ζωή και τον κόσμο. Κατά βάση αναζητά ένα γενναίο τρόπο αναπαραστατικής έκφρασης όπου το κοινό, δεν είναι ανώνυμο αλλά αποκτάει Πρόσωπο, όπου ο χώρος και η δύναμη της θεατρικής πράξης έρχονται αντιμέτωποι με τους δυσκολότερους χώρους και τους μεγαλύτερους φόβους, τα μεγαλύτερα ταμπού που μπορεί να φωλιάζουν στην ανθρώπινη συνείδηση. Η λέξη αρρώστια, η λέξη καρκίνος, η λέξη θάνατος, ή λέξη τρελός, ή φυλακισμένος και ψυχασθενής, ξαναλέγονται μπροστά στον θεατή, αλλά με έναν τρόπο που μόνο το θέατρο έχει το ελεύθερο να εκφράσει.
Η ομάδα των ηθοποιών σύστησε τον φορέα «Πρόσωπο», για να αναπτύξει το κοινωνικό θέατρο διεισδύοντας σε περισσότερους χώρους, αγγίζοντας όσους ζουν στο περιθώριο, χρόνια νοσηλευόμενους, φυλακισμένους, παιδιά με νοητική υστέρηση, εκεί που υπάρχει επίσης πραγματική ανάγκη.
