Ένα σπίτι και μια υποτροφία, αρχή για μια νέα ζωή!

Δύο μεγάλα χαμόγελα μας υποδέχθηκαν εκείνη τη μέρα στον νέο ξενώνα του Συλλόγου Μερίμνης Ανηλίκων. Καταφέραμε να τους επισκεφθούμε λίγο πριν το δεύτερο lockdown, και άξιζε τον κόπο! Δύο νέοι άνθρωποι, με όνειρα και πείσμα για το μέλλον, μοιράστηκαν μαζί μας τα όνειρά τους για μια νέα ζωή, γεμάτη προσφορά και δημιουργία.

Γνωρίστε τους!

«Ονομάζομαι Χαμέντ και είμαι από το Αφγανιστάν. Είμαι 20 ετών. Φιλοξενήθηκα στο ΣΜΑΝ το 2016, ήταν Ιούλιος νομίζω.. Ήταν καταπληκτικά. Όταν έγινα 18, φιλοξενήθηκα σε άλλον ξενώνα για κάποιο καιρό. Υπάρχει ένας νόμος για τους πρόσφυγες, γι αυτούς που έχουν πάρει άσυλο ή άδεια διαμονής διαμονής και είναι στο πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ, που λέει ότι έχουν δικαίωμα να μείνουν δωρεάν στην οργάνωση μέχρι  ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Τότε δούλευα σε άλλη οργάνωση. Τον Σεπτέμβρη μας είπαν ότι πρέπει να νοικιάσεις σπίτι, πρέπει να βγεις. Προβληματίστηκα, δεν ήξερα πώς να βρω σπίτι, δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω… Απευθύνθηκα στο ΣΜΑΝ, ευτυχώς με βοήθησε η Αγγελίνα. Έψαξε σπίτια και πήγαμε μαζί να τα δούμε. Είχαμε πάει σε 2-3 σπίτια και στο τέλος πήραμε αυτό το σπίτι που μένω τώρα.

Είμαι 5 χρόνια στην Ελλάδα και μόλις τώρα κατάφερα να μπω σε σπίτι. Το σπίτι είναι ένας χώρος που μπορείς να χαλαρώσεις, μπορείς να κάνεις το μπάνιο σου, να φτιάξεις το αγαπημένο σου φαγητό. Για μένα ήταν ένα μεγάλο βήμα να νοικιάσω σπίτι, να πληρώσω νοίκι, δηλαδή δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορέσω να κάνω αυτά. Δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, όπως ξέρεις με τόση ανεργία στην Ελλάδα είναι δύσκολο, να είσαι ξένος, να μην ξέρεις τόσο καλά τη γλώσσα.. είναι δύσκολο να βρεις σπίτι, πάντα έχεις άγχος. Αλλά ευτυχώς ήμουν τυχερός, έμεινα στο ΣΜΑΝ. Για εμάς, οι άνθρωποι που δουλεύουν εδώ είναι σαν οικογένεια..

Ξέρεις, οι δικοί μας άνθρωποι, οι Αφγανοί, λένε ότι στην Ελλάδα δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα. Εγώ θέλω να αποδείξω ότι μπορώ. Ότι όντως μπορώ να γίνω κάτι. Ο στόχος μου είναι να γίνω νοσηλευτής. Τώρα έχω το σπίτι μου, έχω τον χρόνο μου, πρέπει να ξεκινήσω πάλι το σχολείο. Έχω έρθει στην Ελλάδα για να κερδίσω. Αν ήταν να χάσω θα έμενα στο Αφγανιστάν, θα έμενα εκεί. Αλλά έχω έρθει στην Ελλάδα για να κερδίσω, να γίνω κάτι, να δείξω στους δικούς μου ανθρώπους ότι μπορείς, μπορείς! Στην Ελλάδα αν θες να καταφέρεις πράγματα πρέπει να τρέξεις. Υπάρχει τρέξιμο, υπάρχουν δυσκολίες. Αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα!»

#

«Με λένε Ντουντού Βολτέρ, και είμαι από το Κονγκό. Είμαι στην Αθήνα από το 2016. Δουλεύω, και πηγαίνω στο ΙΕΚ Praksis, εκεί σπουδάζω μαγειρική. Το όνειρό μου ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής. Όμως δεν μπόρεσα, γιατί αρρώστησα βαριά και έχω προβλήματα με τη μέση μου. Σκέφτηκα τι άλλο μπορώ να κάνω; Και λέω, μαγειρική!

Μου αρέσει η μαγειρική. Από το 2015 που έφυγα από το  Κονγκό μαγειρεύω μόνος μου. Είδα ότι μπορώ να το κάνω και το αποφάσισα. Μου αρέσει να φτιάχνω φαγητά από την Αφρική αλλά είναι πολύ ακριβά να βρεις τα υλικά. Από ελληνικά φαγητά μ’ αρέσει να φτιάχνω κοτόπουλο με πατάτες και από δίπλα ρύζι.

Το ΙΕΚ είναι 2 χρόνια, μέχρι το 2022. Όταν τελειώσω με τα μαθήματα, θέλω να κάνω πρακτική και μετά να κάνω αίτηση για υπηκοότητα. Μετά, θα μπορώ να φύγω, να πάω σε άλλες χώρες να δουλέψω και να μάθω.. να πάω στη Γαλλία, στην Ισπανία, να μάθω τι τρώνε, τι τους αρέσει, μετά να πάω αλλού.. μέχρι τα 32-35 μου. Και μετά θέλω να ανοίξω ένα μαγαζί, ένα εστιατόριο, και να είμαι chef ποδοσφαιριστών, επειδή οι ποδοσφαιριστές πρέπει να τρώνε συγκεκριμένα φαγητά, όπως και οι άλλοι αθλητές. Επειδή αγαπώ και το ποδόσφαιρο και τη μαγειρική, σκέφτηκα να τα συνδυάσω».

Ο Χαμέντ και ο Ντουντού είναι δύο από τους ωφελούμενους του προγράμματος “Εργαστήρι Αυτόνομης Διαβίωσης” που υλοποιείται στο πλαίσιο του #ACF_GR από τον Σύλλογο Μερίμνης Ανηλίκων.