Η δύναμη της θέλησης μπορεί να υπερβεί κάθε (διακρατικό) εμπόδιο

Ο Γιάννης και η Μαρία επιθυμούσαν να γίνουν γονείς. Έπειτα από ώριμη σκέψη και πολλές συζητήσεις επέλεξαν να ακολουθήσουν το δρόμο της διακρατικής υιοθεσίας. Για όσους δεν γνωρίζουν, «διακρατική» ονομάζεται η υιοθεσία ενός παιδιού από μια χώρα διαφορετική από τη χώρα κατοικίας των υποψήφιων θετών γονέων.

Η Μαρία και ο Γιάννης, λοιπόν, γνώριζαν εξαρχής ότι αυτή η «κύηση» θα διαρκούσε περισσότερο από 9 μήνες και κατά τη διάρκεια της θα αντιμετώπιζαν μεγάλες δυσκολίες. Ωστόσο, η επιθυμία τους ήταν μεγαλύτερη από τα όποια πιθανά εμπόδια.

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρέθηκαν μπροστά στη σελίδα της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας. Εκεί διάβασαν ότι ο Ελληνικός Κλάδος της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας είναι η μόνη ελληνική μη Κυβερνητική Οργάνωση που είναι πιστοποιημένη στο χειρισμό των διακρατικών υιοθεσιών, έχοντας αναλάβει στα 97 χρόνια της λειτουργίας της εκατοντάδες σχετικές υποθέσεις. Τηλεφώνησαν, λοιπόν, στην Οργάνωση και ζήτησαν μια συνάντηση με την κοινωνική λειτουργό για να ενημερωθούν για τις διακρατικές υιοθεσίες.

Στη διάρκεια της συνάντησής τους, η κοινωνική λειτουργός τους ενημέρωσε πλήρως για τη διαδικασία και, αμέσως μετά, το ζευγάρι αποφάσισε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, προχωρώντας σε μια διακρατική υιοθεσία. Το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να συγκεντρώσουν όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά και στη συνέχεια ακολούθησε η αξιολόγησή τους από την κοινωνικό λειτουργό. Μόλις ολοκλήρωσαν αυτά τα βήματα ετοίμασαν το φάκελο που θα έστελναν στη χώρα από την οποία ζητούσαν να υιοθετήσουν ένα παιδάκι. Από εδώ και πέρα ήξεραν ότι θα έπρεπε να οπλιστούν με υπομονή, γιατί οι γραφειοκρατικές διαδικασίες στην άλλη χώρα ήταν χρονοβόρες .

Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν τα συναισθήματα που ένιωσαν όταν μια μέρα, ανοίγοντας το e-mail που τους στάλθηκε από την αρμόδια υπηρεσία βρέθηκαν μπροστά στη φωτογραφία του υποψήφιου θετού παιδιού τους: Xαρά, ανυπομονησία για να δουν από κοντά και να αγκαλιάσουν το παιδί τους, αγωνία για να κυλήσουν όλα ομαλά και ένα αίσθημα λύτρωσης ότι ξεκινά επιτέλους το ταξίδι της μετάβασης των ίδιων από ζευγάρι σε γονείς. Τώρα, έπρεπε να προετοιμάσουν το ταξίδι τους στη χώρα όπου θα συναντούσαν το παιδί τους.

Όταν τελικά έφτασε η ώρα να διαβούν την πόρτα του ορφανοτροφείου και λίγα λεπτά προτού αντικρύσουν για πρώτη φορά το παιδί τους, οι καρδιές τους κόντευαν να σπάσουν από την αγωνία. Η μικρή Ζωή τους περιεργαζόταν με τα μεγάλα μαύρα, εκφραστικά μάτια της. Κοιτάζοντάς την κατάλαβαν ότι αυτό ήταν το παιδί τους.

Αυτό το πρώτο ταξίδι τους στην άλλη χώρα κράτησε 3 εβδομάδες. Κι όταν πια έπρεπε να φύγουν για να επιστρέψουν στο σπίτι τους, ο αποχωρισμός δεν ήταν εύκολος για κανέναν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα χωρίς τη Ζωή και βρισκόμενοι στο στάδιο αναμονής για την ολοκλήρωση της υιοθεσίας, πέρασαν πολλές ώρες στο γραφείο της κοινωνικής λειτουργού της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας για να μοιραστούν μαζί της όλες τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους. «Πώς θα της πω ότι είναι υιοθετημένη;»· «Θα γίνω καλός γονιός;»· «Θα είμαι επαρκής απέναντί της;». Δεκάδες επιπλέον απορίες ακολούθησαν.

Το επόμενο ταξίδι ήταν πιο δύσκολο από ότι το περίμεναν ο Γιάννης και η Μαρία: Η αναμονή μέχρι την ολοκλήρωση των διαδικασιών, η έκδοση των δικαιολογητικών εγγράφων και της Visa της Ζωής, το δικαστήριο για την αναγνώριση της πράξης της υιοθεσίας, έμοιαζαν με αιωνιότητα… Πέρασαν αρκετοί μήνες, ακολούθησαν κι άλλα ταξίδια και κάθε φορά οι αποχωρισμοί τους από τη Ζωή γίνονταν πιο επώδυνοι. Η σχεδόν αβάσταχτη δυσκολία του να πρέπει να αφήσεις πίσω το παιδί σου και να μην μπορείς να το πάρεις ακόμα μαζί σου. Μόλις ορίστηκε η ημερομηνία που θα γινόταν το απαραίτητο δικαστήριο στη χώρα της Ζωής για την ολοκλήρωση της διαδικασίας υιοθεσίας, ο χρόνος ξαφνικά ξεκόλλησε και οι μέρες άρχισαν να κυλούν πολύ γρήγορα.

Και κάπως έτσι έφτασε η στιγμή που κατάφεραν μετά από ένα μεγάλο, παρατεταμένο αγώνα να κρατήσουν την κόρη τους στα χέρια τους και να μπορέσουν επιτέλους να επιστρέψουν όλοι μαζί στο σπίτι. Τα συναισθήματά τους έμοιαζαν με πολύχρωμο κουβάρι. Το συναίσθημα όμως που κυριαρχούσε ήταν αυτό της ολοκλήρωσης.

Σε όλο αυτό το δύσκολο ταξίδι της γονεϊκότητας, η Διεθνής Κοινωνική Υπηρεσία ήταν στο πλευρό του Γιάννη και της Μαρίας: Στις κατευθύνσεις για το ποια δικαιολογητικά έπρεπε να συγκεντρώσουν και σε ποιες υπηρεσίες να απευθυνθούν, στις συναντήσεις για την αξιολόγηση, στο γεφύρωμα της επικοινωνίας μεταξύ των χωρών, στην προετοιμασία τους, στη διασύνδεσή τους με άλλους υποψήφιους θετούς γονείς, σε κάθε προβληματισμό και ανησυχία τους.

Με την ελπίδα να γίνει λίγο πιο σύντομο και λίγο πιο εύκολο το ταξίδι των επόμενων θετών γονιών, ο Ελληνικός κλάδος της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας, με βάση την πολυετή εμπειρία του, ανέλαβε την εκπόνηση της έρευνας «Πρακτικές και Προοπτικές στις Διακρατικές Υιοθεσίες», έργο που υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Active citizens fund. Η έρευνα φιλοδοξεί να αποτυπώσει τα προβλήματα, τις ελλείψεις και τις πρακτικές του πεδίου, ενώ έχει ως απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός Οδηγού Καλών Πρακτικών για τους υποψήφιους θετούς γονείς και τους επαγγελματίες.

* Μια αληθινή ιστορία, με χρήση αλλαγμένων ονομάτων.