Μουσικά ταξίδια ή αλλιώς, ταξίδια χωρίς σύνορα!

Μουσικές και πολλά χαμόγελα μας υποδέχθηκαν στο νέο χώρο που στεγάζει το Μουσικό εργαστήρι του Συλλόγου Άγιοι Θεόδωροι στην Κομοτηνή! Οι χώροι, πλημμυρισμένοι από χαρούμενα χρώματα και τραγούδια έδιναν μια αίσθηση ζεστασιάς και ευφορίας.

Η μελωδία της κιθάρας μας οδηγεί σε μία από τις αίθουσες του πρώτου ορόφου. Εκεί συναντάμε τον Κώστα, τον δάσκαλο κιθάρας, μαζί με δύο μαθητές. «Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μέσα από το βάζο, με ξύλινα σπαθιά να πολεμώ, και μια ζωή στα πόδια να το βάζω..». Οι μαθητές ακολουθούν τον ρυθμό με μαράκες και τουμπερλέκια.

«Πώς λέγεται αυτό;» «Αυτό..; Μαράκα!» «Εσένα Νίκο, το όργανο που παίζεις πώς λέγεται;» «..» «Τουμπερλέκι.. Αυτό που παίζω εγώ;»

«Είμαι ο Κώστας Κουρτίδης και είμαι μουσικός. Ασχολούμαι κυρίως με την κιθάρα, με διάφορα είδη μουσικής, από έντεχνο μέχρι ροκ. Μέχρι τώρα είχα δουλέψει κυρίως σε ωδεία. Στον Σύλλογο ήρθα στο πλαίσιο του έργου, και ήδη εργάζομαι περίπου 3,5 μήνες. Η συνεργασία μας είναι εξαιρετική. Εγώ δεν είχα κάποια προηγούμενη εμπειρία με παιδιά με νοητική υστέρηση, οπότε ξεκίνησα ουσιαστικά από το μηδέν. Αλλά σιγά σιγά, γνωρίζοντας τα παιδιά, κατάλαβα ότι αναζητούν μια διέξοδο μέσω της μουσικής, είτε είναι αυτό μια έκφραση, είτε να παίξουν κάποιο όργανο, είτε να τραγουδήσουν και φάνηκε ότι τους βοηθά πάρα πολύ στην κοινωνικοποίηση.. πολύ σύντομα μας έδειξαν ότι μας εμπιστεύονται, ότι μας αγαπούν. Τα παιδιά που είναι μεγαλύτερης ηλικίας  βρίσκουν μια συνοχή στην ομάδα. Στην αρχή δεν το έβλεπα, οπότε η δουλειά που έχει γίνει αυτούς τους μήνες φάνηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Δημιουργήθηκαν ομάδες, τα παιδιά δέθηκαν μεταξύ τους αλλά και με τους εκπαιδευτές. Σχετικά με τα παιδιά μικρότερης ηλικίας (από 6 μέχρι 20 χρονών) που έρχονται το απόγευμα, εκεί λειτουργούμε με βάση τη μουσική, να κάνουμε κάποιες δραστηριότητες που μπορούν να τα βοηθήσουν στην κοινωνικοποίηση, στο πώς θα στηθούν σε μία παράσταση.. Για μένα η εμπειρία είναι εξαιρετική. Δεν το περίμενα είναι η αλήθεια, είχα κάτι τελείως άλλο στο μυαλό μου, αλλά μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία εγώ προσωπικά έχω κερδίσει πάρα πολλά.. Ελπίζω και τα παιδιά με τη σειρά τους να κερδίσουν και αυτά από μένα.»

Στην διπλανή αίθουσα ο Δημήτρης και ο Βαγγέλης δουλεύουν ατομικά με έναν μαθητή. Αυτή τη φορά οι ήχοι από το κλαρίνο και το τουμπερλέκι δημιουργούν μια πολύ κεφάτη ατμόσφαιρα, με το μαθητή να φαίνεται ότι απολαμβάνει ιδιαιτέρως τη συμμετοχή του.

«Ονομάζομαι Κυριακάκης Δημήτρης και είμαι στον χώρο της μουσικής από το ’98. Έχω τελειώσει μουσική παιδαγωγική στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας και ασχολούμαι με τα παιδαγωγικά από το 2010 και μετά. Σε μουσικά σχολεία, σε ωδεία.. Από τον Ιούλιο έχω ξεκινήσει στον Σύλλογο.. Είναι κάτι καινούριο για μένα ..ευτυχώς δουλεύω με μουσικούς συναδέλφους και έτσι υπάρχει μεγάλη βοήθεια, κυρίως στο πώς θα χειριστούμε κάποια παιδιά. Εννοείται ότι έχουμε και τη βοήθεια από τους ανθρώπους του Συλλόγου αλλά και άλλους επαγγελματίες, λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, γυμναστές.. Το βλέπω πολύ θετικά, αν και στην αρχή φαινόταν δύσκολο, γιατί η αγάπη που παίρνεις από τα συγκεκριμένα παιδιά αυθόρμητα σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις αυτό που κάνεις.»

«Ονομάζομαι Τσικόπουλος Ευάγγελος και έχω σπουδάσει μουσική παιδαγωγική στη Βουλγαρία. Από το 2007 και ύστερα εργάζομαι στον χώρο της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ από τον Ιούλιο βρίσκομαι κι εγώ εδώ στον Σύλλογο. Αυτό που με  βοήθησε εμένα προσωπικά πάρα πολύ είναι ότι όταν εμείς γνωρίσαμε τους ωφελούμενους, είδαμε ωφελούμενους ήδη κοινωνικοποιημένους, ήδη πειθαρχημένους να ακούνε, οπότε αυτό που δόθηκε από μας, μέσα από το πρόγραμμα, είναι η αγάπη προς τα παιδιά γεφυρώνοντας το όποιο χάσμα υπήρχε. Σε μας ήταν πιο εύκολο να έρθουμε μέσα από τη μουσική πιο κοντά στα παιδιά. Όσον αφορά τον χώρο που γίνεται το Μουσικό εργαστήρι, βοήθησε τα μέγιστα στη δουλειά μας γιατί είναι ο χώρος που ξέρουν τα παιδιά ότι θα έρθουν να κάνουν μουσική, θα τους περιμένουν οι τέσσερις, οι τρεις, οι δύο μουσικοί. Μέσα από το πρόγραμμα επίσης, η ποικιλία των οργάνων που έχουμε, συμβάλλει τα μέγιστα σε οποιοδήποτε τομέα μουσικοκινητικής ατομικού μαθήματος. Το τι περιμένουμε; Έχει χτιστεί πλέον ο κορμός, έχουν μπει τα θεμέλια από τον Σύλλογο. Εμείς αναπτύσσουμε το δέντρο του Αξίζω μέσω της μουσικής, και πιστεύω μέχρι τον Ιούνιο να έρθουν περισσότερα παιδιά.»

Στο ισόγειο γίνεται ατομικό μάθημα στο αρμόνιο. Οι μελωδίες επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, άλλοτε με μικρότερες και άλλοτε με μεγαλύτερες παύσεις.

«Ονομάζομαι Γιώτα Κοσμίδου και ασχολούμαι με τη μουσική από παιδί. Έχω πτυχίο πιάνου,  δίπλωμα αρμονία, αντίστιξη, φούκα, σύνθεση. Είμαι καλλιτεχνική διευθύντρια σε διάφορα ωδεία και στο μέγαρο της Κομοτηνής. Αυτό που με προβλημάτιζε στην αρχή είναι ότι εδώ δεν υπάρχει πρόγραμμα, δηλαδή τα μαθήματα γίνονται σύμφωνα με τη διάθεση των παιδιών και την προτίμησή τους. Και το εξηγώ: Όλα τα παιδιά κάνουν και ατομικά και ομαδικά μαθήματα, γιατί έτσι θα καταλάβεις τι αντέχει το κάθε παιδί. Για παράδειγμα άλλα παιδιά δεν αντέχουν τον οξύ ήχο, άλλα θέλουν μόνο έντονους ή λυπητερούς. Η Νάσια ακούει συνέχεια ένα κομμάτι που ξεκινά πολύ χαρούμενα και μετά γίνεται λυπητερό.. αμέσως το αλλάζει! Αυτό λοιπόν δεν θα το μάθεις αν δεν ασχοληθείς με το κάθε παιδί, αν δεν δώσεις βάση.. Οπότε ψάχνουμε συνέχεια κάθε μέρα τρόπους να ξεκλειδώσουμε τα παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά ασχολούμαι με αυτό το αντικείμενο. Στην αρχή δεν κρύβω ότι είχα κάποιες φοβίες, αλλά αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι με έχει κερδίσει τόσο πολύ που αποφάσισα να κάνω στροφή: Να αφήσω την κλασσική εκπαίδευση και εμπειρία και να ασχοληθώ μόνο με αυτό. Ξεκίνησα και ένα μεταπτυχιακό στη μουσικοθεραπεία.. Μ’ αρέσει αυτό που κάνω και θέλω να καταφέρω τα παιδιά να κάνουν το 101% των δυνατοτήτων τους, αυτός είναι ο σκοπός μου.»

Στη συνέχεια πήγαμε στο Κέντρο Διημέρευσης Ημερήσιας Φροντίδας, στις νέες εγκαταστάσεις του  Συλλόγου, λίγο έξω από την πόλη. Το εστιατόριο και η κουζίνα, ο χώρος άθλησης και χορού, οι αίθουσες καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, είναι όλες υποδειγματικές. Απέξω, ένας μεγάλος προαύλιος χώρος με μποστάνια για τις δραστηριότητες στη φύση.

«Ονομάζομαι Δημήτρης Ποιμενίδης. Είμαι υπεύθυνος για το έργο Μουσικό εργαστήρι, το οποίο είναι και το πρώτο που υπάρχει στην περιοχή μας. Τα οφέλη που αποκομίζουν οι ωφελούμενοι μέσα από αυτό φαίνονται καθημερινά..» «Το Μουσικό εργαστήρι είναι πολύ σημαντικό και δεν υπάρχει και κάτι αντίστοιχο στην περιφέρεια μέχρι στιγμής» συμπληρώνει ο Ηλίας Ποιμενίδης, διοικητικός διευθυντής του Συλλόγου. «Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε την ιδέα του πρότζεκτ είπαμε να το τολμήσουμε. Έχω επισκεφτεί αντίστοιχες δομές στην Αθήνα, έχω παρακολουθήσει κάποια ωδεία ΑμεΑ, και από κει προέκυψε να προχωρήσουμε κι εμείς και να κάνουμε κάτι αντίστοιχο. Αυτό που αποκομίζω μέχρι στιγμής, πέρα από τα χαρούμενα χαμόγελα των παιδιών που συμμετέχουν, είναι η αγάπη που έχουν δείξει στους μουσικούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα θα πω για τους γονείς του Βαγγέλη που τυχαίνει να τους γνωρίζω. Μου είπαν ότι τα παιδιά, ενώ δουλεύουν κάποια χρόνια στο μουσικό σχολείο, στο μουσικό γυμνάσιο, την ανταπόκριση και την  αγάπη που έχουν δεχθεί εδώ δεν την έχουν δεχθεί σε αντίστοιχα σχολεία. Αυτό μας δίνει δύναμη για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και ευελπιστώ -αν και το θεωρώ δεδομένο- ότι αυτό το έργο δεν θα σταματήσει στον ένα χρόνο. Το έργο μας βοήθησε να βάλουμε τα θεμέλια και στόχος μας είναι να το συνεχίσουμε και τα επόμενα έτη».

Επιστρέφουμε πάλι στο χώρο του Μουσικού εργαστηρίου. Τώρα γίνεται το μάθημα κιθάρας, αυτή τη φορά με μόνο μία μαθήτρια. Ο Κώστας την καθοδηγεί στο αγαπημένο της τραγούδι. «Ωωω.. κρουαζιέρα θα σε πάω..».